Jąkanie w ujęciu organicznym. W ujęciu organicznym jąkanie jest następstwem zmian chorobowych w tkance mózgowej. Często zaburzenie to występuje u dzieci epileptycznych i u dzieci z rozpoznaniem guza mózgu (E. Minczakiewicz, 1997)..Jąkanie w ujęciu psychologicznym . W ujęciu psychologicznym jąkanie jest reakcją nabytą. I nie bez powodu wzrasta liczba osób cierpiących na dysfunkcje układu nerwowego. Arytmia serca na tle nerwowym to bardzo częste zjawisko, a objawy zespołu lęku panicznego (nazywanego potocznie nerwicą serca) wykazują ogromne podobieństwo do dolegliwości kardiologicznych: kołatanie serca, przyspieszenie tętna; pocenie się; uczucie Pracę z osobami, które się jąkają, zawdzięczam wielu osobom. Wszystko zaczęło się jeszcze na studiach. Ela Haponiuk, z którą miałam zajęcia z balbutologopedii (jąkanie) zaprosiła do Polski uznaną terapeutkę zajmującą się leczeniem jąkania – profesor Lilię Ariutiunian. Podczas zajęć wspomniała o tym, że są jeszcze wolne miejca na terapię jąkania, która będzie Objawy wyczerpania nerwowego. Jednym z najczęstszych objawów wyczerpania nerwowego jest ogólne osłabienie, brak sił i motywacji do wykonywania codziennych czynności. Pojawia się bezsenność, nadmierna nerwowość, rozkojarzenie i uczucie przewlekłego zmęczenia. Pogarsza się uwaga i koncentracja, co może mieć negatywne skutki w pracy. Od listopada 2013 r. pracuję w Centrum Diagnostyczno-Rehabilitacyjnym "Promyk Słońca" we Wrocławiu. Zajmuję się profilaktyką logopedyczną, wczesnym wspomaganiem rozwoju mowy u dzieci, korektą wad wymowy oraz terapią zaburzeń mowy na tle autyzmu i zespołu Downa. Wyświetl mój pełny profil Podczas napadu dziecko miewa problemy z koordynacją ruchów oraz oddychaniem. Objawy padaczki u dzieci mogą przybierać różne formy. Często przed atakiem pojawiają się objawy zwiastujące takie jak splątanie lub braku kontaktu z dzieckiem. Bywa ono zdezorientowane, senne albo bardzo osłabione. Czasami na kilka sekund przed atakiem IiUPy5U. Jak wskazują badania, jąkanie jest problemem nie tylko logopedycznym. Kluczowe w terapii niepłynności mówienia jest połączenie sił logopedycznych i psychologicznych. Z naszej pracy wynika, że dzieci z tym problemem cechuje podwyższony poziom lęku. Nadwrażliwość emocjonalna stanowi czynnik predysponujący do wystąpienia niepłynności mówienia. Przeżywane przez dziecko lęki, doświadczany niepokój oraz napięcie wzmacnia i nasila objawy jąkania. Jąkanie jest komunikatywnym zaburzeniem płynności mówienia o podłożu wieloczynnikowym, któremu towarzyszą zakłócenia fizjologiczne, psychologiczne, językowe i socjologiczne, a przejawia się skurczami mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych, wywołujących kloniczne i toniczne blokowanie jednostek mowy, oraz dysfunkcjami objawów pozajęzykowych pod postacią stanów logofobicznych i współruchów mięśniowych (Chęciek, 2007). Mówiąc o jąkaniu, nie sposób jest wyodrębnić konkretną przyczynę powodującą to zaburzenie mowy. Możemy natomiast mówić o czynnikach, które mogą predysponować dziecko do tego rodzaju trudności, o czynnikach wyzwalających objawy oraz o tych, które mogą je wzmacniać (Szamburski, 1996).POLECAMY Czynniki predysponujące do jąkania Możemy do nich zaliczyć predyspozycje dziedziczne, czyli występowanie jąkania w rodzinie, predyspozycje wrodzone, uwarunkowane istnieniem ewentualnych zaburzeń w okresie życia prenatalnego, poród, w którego niewłaściwym przebiegu można dopatrywać się przyczyn zmian ośrodkowego układu nerwowego dziecka, nieprawidłowości rozwoju w okresie niemowlęcym, nietypowo przebiegającą lateralizację, opóźniony lub przyspieszony rozwój mowy, nadwrażliwość emocjonalną. Czynniki wyzwalające To przede wszystkim reakcja na przeżyty stres bądź przeżywany stres psychologiczny, który może być spowodowany: silnym przestraszeniem, urodzeniem się młodszego rodzeństwa, rozłąką z opiekunami, zmianą sytuacji społecznej, np. pójściem do przedszkola, silnym przeżyciem pozytywnym, np. powrotem, po długiej nieobecności, jednego z opiekunów. Czynniki wzmacniające Do nich należą przede wszystkim: odzyskanie uwagi rodziców, utraconej w momencie pojawienia się młodszego rodzeństwa, rywalizowanie ze starszym rodzeństwem o względy rodziców, naśladowanie jąkania opiekuna i zdobywanie w ten sposób jego akceptacji, która stanowi silne wzmocnienie, karanie rodziców własnym jąkaniem, uciekanie w jąkanie przed trudnymi sytuacjami społecznymi. Terapia upłynniania mowy Każda terapia logopedyczna powinna być prowadzona w ścisłej współpracy z rodzicami, zwłaszcza w przypadku jąkania. W terapii tej dysfunkcji mowy skupiamy się na upłynnianiu mowy dziecka. Na ten aspekt należy jednak spojrzeć szerzej i zdać sobie sprawę z tego, że wypracowanie płynnej mowy w gabinecie logopedy nie musi mieć (i, niestety, często nie ma) przełożenia na sytuacje komunikacyjne, z którymi dziecko spotyka się poza nim. Upłynnianie mowy dziecka to nie tylko ćwiczenia czysto techniczne, związane z samym mechanizmem aktu mówienia. Na płynność mowy wpływają również: samopoczucie, szeroko pojęta sytuacja komunikacyjna (sposób rozmowy, miejsce rozmowy czy też sam rozmówca), a także pewność siebie, poczucie bezpieczeństwa, poczucie własnej wartości, umiejętność rozpoznawania emocji, odczytywania ich oraz przeżywania. Nie sposób jest zatem podejść do diagnozy i terapii jąkania inaczej, jak tylko interdyscyplinarnie. Ze względu na specyfikę tego zaburzenia mowy relacje z rówieśnikami są dla jąkającego się dziecka problematyczne. Wieloczynnikowa koncepcja jąkania zakłada indywidualną kombinację uzupełniających się czynników, które mogą stanowić przyczynę wystąpienia tego zaburzenia mowy. Są to czynniki fizjologiczne, lingwistyczne (związane z mową i językiem), psychologiczne oraz środowiskowe. Badania naukowe wyraźnie pokazują, że brakuje dowodów na to, by w jakimś stopniu rodzice przyczyniali się do powstania jąkania u dzieci (Kloth i in., 1995b). Niemniej jednak uwidacznia się u nich pewnego rodzaju lęk. Jąkanie u dziecka może spowodować zmianę stylu interakcji rodziców (Kloth i in., 1998, Meyers i Freeman, 1985a, 1985b), co może wynikać ze zwiększonego niepokoju wywołanego dysfluencją mowy dziecka (Zenner i in., 1978). Potwierdzono, że rodzice mają większe obawy w interakcji z jąkającym się dzieckiem niż z dzieckiem mówiącym płynnie (Zenner i in., 1978). Dziecko może odczuć zaniepokojenie rodzica i w jakiś sposób zareagować. Może w ten sposób zostać wywarty wpływ na jego świadomość problemu i stosunek do własnej mowy. Niepokój rodziców może determinować rodzaj reagowania na własne dziecko (Biggart i in., 2007; Douglas, 2005), a ich funkcjonowanie w rolach rodzicielskich, wskutek silnych emocji, może stać się mniej spójne (Allen i Rapee, 2005). Zatem nie sposób jest przejść obojętnie wobec uwidaczniającego się u rodziców oraz dzieci lęku. Temu aspektowi, w procesie zarówno diagnostycznym, jak i terapeutycznym należy przyjrzeć się bardzo uważnie. Odczuwanie lęku a jąkanie Uczucie lęku i strachu często towarzyszy nam w życiu codziennym i chroni nas przed różnymi niebezpieczeństwami. Pod wpływem zagrażającego bodźca uruchamia się nasz układ nerwowy i reagujemy ucieczką lub podejmujemy walkę. Nadmierne i częste przeżywanie lęku może jednak utrudniać lub całkowicie dezorganizować życie. Dzieje się tak również z dziećmi. Jeśli nasz pacjent często jest spięty, towarzyszy mu uczucie zakłopotania, jest nadwrażliwy na krytykę, notorycznie unika określonych sytuacji lub miewa widoczne oznaki zdenerwowania (czerwienienie się, szybszy oddech, pocenie się rąk), może mieć trudności natury lękowej. Późne wykrycie problemu może skutkować utrwalaniem się lęków lub rozwojem poważnych zaburzeń lękowych, takich jak: fobie, napady lęku panicznego, zaburzenia depresyjne. Stan psychiczny dziecka ma również decydujący wpływ na przebieg i rozwój jąkania oraz postępy w terapii. W języku potocznym często używamy takich sformułowań jak: nerwicowy, nadwrażliwy emocjonalnie czy neurotyczny. Chociaż określenie „nerwica” nie występuje aktualnie w nowoczesnych klasyfikacjach chorób, to jednak chętnie je stosujemy do określenia stanu naszych pacjentów. Definicje zaburzeń nerwicowych na przestrzeni lat uległy znacznym zmianom. Aktualnie rozumiemy je jako: grupę zaburzeń niepsychotycznych o przewlekłym przebiegu, bogatej i różnorodnej symptomatologii, niekiedy intensywnej i wywołującej u chorego poczucie dyskomfortu i znaczne cierpienie (ICD-10). Niezależnie od kwestii terminologicznych schorzenia określane mianem nerwicowych powinny być rozumiane jako wynik skojarzonego oddziaływania czynników: biologicznych, społeczno-kulturowych oraz psychologicznych, które dotyczą sfery postrzegania, przeżywania myślenia oraz zachowania (Bryńska, 2005). Kluczowe dla nas jest rozróżnienie „lęku jako cechy” oraz „lęku jako stanu”. „Lęk jako stan” jest rozumiany jako stan przejściowy, którego charakteryzuje duża zmienność pod wpływem oddziaływania różnego rodzaju czynników zagrażających. „Lęk jako cecha” rozumiany jest jako względnie stała cecha osobowości i jest odpowiedzialny za różnice indywidualne (Spielberger, 1977). U dzieci z wysokimi wynikami w testach diagnozujących lęk jako cecha jest posiadanie określonej dyspozycji behawioralnej do postrzegania niegroźnych sytuacji jako zagrażających i reagowania na nie stanami lękowymi. Takie dzieci często przeżywają uczucie napięcia, zakłopotania i niższości w kontaktach z innymi, są nadwrażliwe na krytykę, przesadnie oceniają potencjalne zagrożenia (Bryńska, 2005). Większość z nas miewa od czasu do czasu różne stany niepokoju. Niektóre lęki są właściwe dla określonej fazy rozwojowej. Pewne prawidłowości można zaobserwować również u dzieci. Dziecko w czasie swojego rozwoju przechodzi przez pewne fazy stanów lękowych. Mimo różnic indywidualnych, każdy wiek ma swoje właściwości. Lęki te pojawiają się zazwyczaj szybko i dość szybko znikają. Często po okresie przeżywania danego lęku następuje fascynacja jego przedmiotem. Charakterystyka lęków dziecięcych 4 Lęki słuchowe; ciemność; dzikie zwierzęta; wyjście matki 5 Potłuczenie się przy upadku; ciemność; obawa, że matka nie wróci; źli i niemili ludzie; zaczyna rozwijać się wyobraźnia dziecka i tworzy ono wyobrażenia duchów i półludzkich-półzwierzęcych potworów 6 Duże natężenie lęków: bodźce dźwiękowe; duchy; wiedźmy; obawa przed zgubieniem się, lęk przed ogniem, wodą, błyskawicami; lęk przed samodzielnym zasypianiem i pozostaniem samym w domu; obawa, że matce może stać się coś złego; lęk przed pobiciem przez innych, skaleczeniem i widokiem krwi; obawa przed zranieniem 7 Ciemność, strych, piwnice; duchy, wiedźmy; lęk przed wojną, szpiegami i włamywaczami, ludźmi chowającymi się w szafach; przed brakiem akceptacji ze strony innych 8–9 Mniejsza liczba i natężenie lęków dotyczących ciemności czy wody; obawy dotyczą głównie własnych zdolności, porażki i szkoły; lęki zapoczątkowane w mediach 10 Dużo lęków: dzikie zwierzęta, węże; ogień; przestępcy i mordercy, włamywacze 11–12 Lęk przed brakiem akceptacji ze strony rówieśników; lęki związane z wyglądem i niepowodzeniami Podczas wywiadów psychologicznych z rodzicami bardzo często oprócz problemu jąkania zgłaszany jest również problem dużej wrażliwości emocjonalnej dziecka. Rodzice sygnalizują nadmierne przejmowanie się codziennymi sprawami przez swoje pociechy. Często podają, że dziecko nie chce samo spać, ponieważ się boi. Deklarują, że z trudem przyjmują uwagi innych osób. Rodzice opowiadają o dużych ambicjach swojego dziecka, perfekcjonizmie i często powracających stanach lękowych. Nierzadko przytaczają przykłady o trudnościach w zasypianiu, wybudzaniu się w nocy czy trudnościach w nawiązywaniu kontaktów z innymi. Niepłynność mowy a nadwrażliwość emocjonalna W latach 2011–2014 w Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej TOP w Warszawie zostały przeprowadzone badania psychologiczne dzieci z problemami niepłynności w mówieniu pod kątem nadwrażliwości emocjonalnej. Badania prowadzone były przez Alicję Pałac-Nożewską i objęły próbę 35 dzieci, w tym 13 dziewczynek oraz 22 chłopców. Z uwagi na duże zróżnicowanie wiekowe podzielono grupę na dwie podgrupy. Pierwszą z nich stanowiły dzieci w wieku 4–6 lat, drugą – dzieci w wieku 7–12 lat. Zarówno młodsze jak i starsze dzieci zostały poddane badaniom testami projekcyjnymi. Starsze dzieci dodatkowo zostały przebadane kwestionariuszami osobowości. Lęki badanych dzieci z obu grup wiekowych, uwidocznione w testach projekcyjnych, zostały podzielone na następujące kategorie: lęki pochodzące z wyobraźni (np.: ciemność, duchy, koszmary, potwory, horrory, smoki, przestępcy), lęki związane ze zwierzętami (np.: niedźwiedzie, nietoperze, pająki, wilki, pszczoły, rekiny), lęki związane z przyrodą (np.: wulkan), lęki natury społecznej (np.: wyśmiewanie, samotność, obawa popsucia czegoś), lęki związane ze szkołą (np.: koleżanki i koledzy, bicie, język polski [przedmiot], oceny w szkole, samotność), lęki związane z rodziną (np.: kłótnie rodziców, opuszczenie przez ojca, bicie, gniew rodziców, krzyk rodziców za słabe oceny, złość mamy, śmierć kogoś bliskiego), lęki związane ze zdrowiem. Wśród dzieci badanych testami projekcyjnymi widać wyraźną różnicę między dziewczynkami a chłopcami. Wśród dziewczynek w wieku przedszkolnym dominują lęki pochodzące z wyobraźni oraz związane ze szkołą. W wieku szkolnym lęki te przybierają na sile, co jest ogólną tendencją większości skategoryzowanych lęków. Warto zauważyć, że lęki związane ze szkołą pojawiają się u dziewcząt już w wieku przedszkolnym (u ponad 60% badanych), co może sugerować tendencje do nadmiernego zamartwiania się przyszłością. Wśród chłopców w wieku przedszkolnym dominują lęki pochodzące z wyobraźni. Można wyodrębnić również te związane z przyrodą (u dziewcząt nie występowały lęki tej kategorii). W wieku szkolnym następuje jednak wyraźny przyrost lęków natury społecznej, tych związanych ze szkołą oraz rodziną. W tym okresie ma miejsce również wyraźna tendencja spadkowa lęków związanych z wyobraźnią, zwierzętami i przyrodą. W przeprowadzonych badaniach dzieci jąkające się uwidoczniły wyraźne powiązanie między kategoriami przeżywanych lęków (pochodzące z wyobraźni, natury społecznej, związane ze szkołą i rodziną) a czynnikami niejednokrotnie wyzwalającymi i/lub wzmacniającymi jąkanie. Ze względu na specyfikę tego zaburzenia mowy relacje z rówieśnikami są dla jąkającego się dziecka problematyczne. Możliwa logofobia (a także przewidywanie trudności w płynnym mówieniu i reakcji otoczenia na objawy jąkania) oraz problemy w relacjach występujące w rodzinie i bliskim, ważnym dla dziecka otoczeniu mogą predysponować dziecko do silniejszego przeżywania lęku, czego następstwem są często wzmocnione objawy jąkania. Warto podkreślić, że rodzice, sygnalizując nadwrażliwość swoich dzieci, często podkreślają, iż fakt ten znacząco wpływa na ich codzienne życie i często nawet je dezorganizuje. Zauważyli, że emocjonalność oraz podatność na stres nasilają jąkanie, co również potwierdzają badania przeprowadzone w poradni. Dodatkowo wyniki badań starszych dzieci, badanych kwestionariuszami osobowości, wskazują na ogólną tendencję do przeżywania lęków, niepokojów oraz doświadczania różnego rodzaju obaw wraz z towarzyszącymi im objawami psychosomatycznymi. W badanej grupie można zauważyć większe tendencje neurotyczne u chłopców niż u dziewcząt. Pozwala to postawić hipotezę o wyższym poziomie lęku u chłopców z problemem jąkania aniżeli u dziewcząt. Częściej u chłopców można zaobserwować drżenie rąk, przyspieszone bicie serca, zamartwianie się czy negatywne myśli lu... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań magazynu "Forum Logopedy" Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online Możliwość pobrania materiałów dodatkowych ...i wiele więcej! Sprawdź Czym jest jąkanie? Jąkanie to zaburzenie mowy. Może mieć postać lekkiej niepłynności wypowiedzi, jak i silnych objawów zaburzeń mowy, prowadzących do znacznego utrudnienia komunikacji. Osoba jąkająca się może dotkliwie odczuwać reakcję partnerów rozmowy czy audytorium na niepłynność swojej wypowiedzi – słuchacze mogą bowiem reagować śmiechem czy lekceważeniem, co stwarza ryzyko izolacji społecznej osób jąkających się. Strach przed społecznym odbiorem jąkania powoduje pogłębienie się problemów z mową i koło się zamyka. Źródło jąkania nie jest do końca znane; może mieć na nie wpływ bardzo wiele czynników – nawet takich jak problemy neurologiczne czy predyspozycje genetyczne, jednak przeważnie główną rolę w jąkaniu odgrywa psychika. Jąkanie pojawia się u dzieci, na etapie kształtowania się mowy. W 20% mija samo, a w pozostałych pojawia się również w dorosłym życiu. Jąkanie może być reakcją na trudne wydarzenie – narodziny rodzeństwa, przeprowadzka. Często występuje u dzieci z problemami w nauce i zaburzeniami ruchowymi. Zobacz też: Dziecko u logopedy – logopedyczne badania przesiewowe Objawy jąkania Na objawy jąkania pod postacią załamującej się płynności mowy składają się: bezwolne powtarzanie dźwięków, sylab, części wypowiedzi (ju-ju-ju-jutro), przedłużanie samogłosek i spółgłosek (np. mmmmmmleko), bloki złożone z pauz w wypowiedzi. Częstotliwość pojawiania się powyższych oznak, podobnie jak stopień ich nasilenia, odróżnia zwykłe pauzy i powtórzenia od problemu jąkania. Objawy jąkania wiążą się często z dużym napięciem mięśni i wysiłkiem, włożonym w wypowiedzenie kwestii. Do zachowań wtórnych, wyuczonych należą: nagła utrata kontaktu wzrokowego, poruszanie głową, mruganie oczami, bezwolne stukanie dłonią, niekontrolowane wstawki w wypowiedzi, jak yyy, umm itp. W ten sposób osoba jąkająca się próbuje podtrzymać płynność wypowiedzi, jednak zachowania te stają się z czasem zwyczajowe. Polecamy: Wady zgryzu i ich wpływ na rozwój mowy dziecka Emocjonalny problem Do innych strategii uniknięcia problemu jąkania należą unikanie sytuacji, osób i słów, które mogą powodować problem z wypowiedzią. Jąkanie nie jest tak uciążliwe, gdy osoba jąkająca się mówi w grupie, powtarza cudzą wypowiedź, szepcze, śpiewa, gra na scenie, mówi do zwierząt lub do siebie. Nasilić objawy jąkania mogą sytuacje takie jak wystąpienie publiczne lub rozmowa telefoniczna. Jąkanie generuje dyskomfort i takie uczucia jak zakłopotanie, wstyd, frustracja, poczucie winy i zaniżona samoocena. Leczenie jąkania Prowadzone są terapie jąkania, na których kształtowana jest płynność mowy (stosuje się m. in. ćwiczenia artykulacji, kontrolę oddechu, próbowanie się w hipotetycznie problemowych sytuacjach słownych), a także dające dobre rezultaty grupy wsparcia. Stosowane są również farmaceutyki, jednak ze względu na rozmaite skutki uboczne ich stosowanie jest kontrowersyjne. Tekst opracowany na podstawie artykułu „Jąkanie – ogólny zarys problematyki”. Link do źródłowego artykułu znajduje się tutaj. Zaburzenia emocjonalne – od zaburzeń depresyjnych, przez nerwicę lękową, po jąkanie, bulimię i anoreksję. Zaburzenia emocjonalne u dzieci i dorosłych są powszechne i mają niezwykle zróżnicowane objawy oraz patogenezę. Zobacz, czym są i jak należy je leczyć. Czym są zaburzenia emocjonalne? Na czym polegają zaburzenia emocjonalne? Stanowią one niezwykle szeroką kategorię dysfunkcji o charakterze afektywnym i behawioralnym, takich jak depresja, lęk społeczny, bulimia i anoreksja i wiele innych. Precyzyjna definicja zaburzeń emocjonalnych jako taka nie istnieje, można jednak przyjąć, że pojęcie to zbiorczo obejmuje wszelkie odstępstwa od normy, jeśli chodzi o takie elementy, jak między innymi: nastrój (nadmierne i trwałe jego obniżenie, zwyżka lub chwiejność), napęd życiowy (pobudzenie, apatia, brak motywacji, nadmierne podniecenie, zobojętnienie), poziom lęku (podwyższony lub zniesiony), ekspresja (zbytnia gwałtowność lub nieokazywanie emocji). Zaburzenia emocjonalne mogą mieć charakter chorobowy (nie tylko w przebiegu schorzeń psychicznych, ale też neurologicznych czy metabolicznych), a także osobowościowy i czysto sytuacyjny, na przykład związany z traumatycznymi wydarzeniami. Rodzaje zaburzeń emocjonalnych Jakie są najczęściej występujące rodzaje zaburzeń emocjonalnych? Depresja – objawy zespołu depresyjnego utrzymują się przez minimum 2 tygodnie. Dystymia– lekkie obniżenie nastroju utrzymujące się nieprzerwanie lub stale nawracające przez co najmniej 2 lata. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe – choroba, której główną istotą jest naprzemienna zmiana nastrojów, od euforycznego po depresyjny. Zaburzenia lękowe o charakterze fobii, w tym agorafobia, lęk społeczny oraz tzw. izolowane postacie fobii, takie jak irracjonalny lęk przed lataniem samolotem i temu podobne. Zaburzenia lękowe uogólnione. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Zespół stresu pourazowego. Lęk przed separacją (np. u dzieci strach przed rozdzieleniem z rodzicami). Ostre sytuacyjne reakcje na stres. Zaburzenia emocjonalne w przebiegu choroby Alzheimera. Zaburzenia emocjonalne związane z chorobą alkoholową Zaburzenia emocjonalne związane z okresem ciąży i porodu. Zaburzenia emocjonalne na tle hormonalnym, związane z cyklem miesięcznym, przekwitaniem czy niewłaściwą czynnością gruczołów wydzielniczych np. tarczycy. Mutyzm wybiórczy, czyli „blokada” uniemożliwiająca swobodną wypowiedź. Tiki nerwowe. Jąkanie się. Nieorganiczne zanieczyszczanie kałem, czyli oddawanie stolca w miejscach do tego nieprzeznaczonych. Anoreksja oraz bulimia. Objawy zaburzeń emocjonalnych Objawy zaburzeń emocjonalnych są niezwykle zróżnicowane i charakterystyczne dla każdej z dysfunkcji z osobna. ● Depresja to długotrwałe obniżenie nastroju, zazwyczaj bez wyraźnej, namacalnej przyczyny, oraz utrata zainteresowań, energii i męczliwość, W przebiegu epizodu depresyjnego mogą występować myśli samobójcze. ● Stany lękowe obejmują szeroką paletę symptomów psychicznych i somatycznych, wśród których wymienić można zwiększone napięcie emocjonalne, ataki paniki, uczucie strachu, ale też duszności, kołatanie serca, drżenie rąk, pocenie się czy występowanie rumieniana twarzy. ● Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne objawiają się natrętnymi myślami lub uporczywą chęcią wykonywania różnych czynności. ● Jąkanie się polega na powtarzaniu lub niemożności wypowiedzenia określonych zgłosek, czemu towarzyszy narastający lęk przed kontaktami społecznymi i zaniżona samoocena. ● Moczenie nocne, czyli niekontrolowane oddawanie moczu w czasie snu, ● Anoreksja z kolei to jadłowstręt o podłożu psychicznym, bulimia zaś – nadmierne objadanie się, a następnie zwracanie ledwie przetrawionej treści. Przyczyny zaburzeń emocjonalnych Przyczyny zaburzeń emocjonalnych także są bardzo złożone, a wyróżnić wśród nich można patomechanizmy o podłożu neurobiologicznym, hormonalnym, metabolicznym, psychicznym i społecznym. Zaburzenia poziomu neuroprzekaźników odpowiedzialnych za nastrój oraz działanie, takich jak serotonina, noradrenalina czy dopamina. Zaburzenia budowy lub funkcjonowania struktur mózgu, w tym tzw. odpowiedzialnego za ludzką emocjonalność układu limbicznego, czyli jądra migdałowatego i hipokampu, a także wzgórza, podwzgórza i kory czołowej. Niedobory witamin z grupy B, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, a także równowagi kwasowo-zasadowej. Uwarunkowania genetyczne, rozumiane jako biologicznie dziedziczona skłonność do tego typu dysfunkcji. Czynniki osobowościowe, w tym między innymi podwyższony lub obniżony poziom lęku, tzw. negatywny styl poznawczy, zaniżona samoocena, podwyższony samokrytycyzm. Czynniki społeczne i socjalizacyjne, takie jak przemoc fizyczna i psychiczna oraz uzależnienie od alkoholu i narkotyków w najbliższej rodzinie, molestowanie seksualne, brak czułości lub nadopiekuńczość, a także niedostępność lub nadmierna obecność ze strony rodziców, ostracyzm, alienacja i brak akceptacji w środowisku rówieśniczym. Wydarzenia traumatyzujące o jednorazowym charakterze, takie jak śmierć bliskiej osoby, zawód miłosny, wypadek samochodowy, gwałt, pobicie, upokorzenie etc. Zaburzenia związane z używaniem substancji psychoaktywnych – dopalaczy, zarówno w wymiarze długofalowym, jak też incydentalnym Zaburzenia związane z przebiegiem ciąży, porodem i opieką nad małym dzieckiem – hormonalne, metaboliczne, psychospołeczne. Zaburzenia emocjonalne u dorosłych Zaburzenia emocjonalne u dorosłych pojawiają się w różnym wieku, bardzo często w trzeciej dekadzie życia, a także w wieku senioralnym. Do zdecydowanie najczęściej występujących należą depresja (w cyklu całego życia występuje nawet u 15 procent populacji) oraz wszelkiego rodzaju stany lękowe (wedle różnych szacunków odczuwa je 10 do 20 procent społeczeństwa). W szczególności ciężka depresja jest zaburzeniem destrukcyjnym, całkowicie dezorganizującym codzienne życie, a niekiedy wręcz je uniemożliwiającym. W powszechnym odbiorze wciąż traktowana z pobłażliwością, w istocie jest bardzo ciężką chorobą o potencjalnie śmiertelnych skutkach. Bezpośrednio powoduje duże ryzyko popełnienia samobójstwa, pośrednio wpływa na stan zdrowia zmniejszając skuteczność działania układu immunologicznego, czy powodując liczne zaniedbania, jeśli chodzi o codzienną troskę o własny organizm (nie wykonywanie badań, niepodejmowanie leczenia, brak aktywności fizycznej, skłonność do używek i zachowań destrukcyjnych, niezdrowa dieta itd.). Depresja najczęściej rozwija się w oderwaniu od okoliczności zewnętrznych. W postaci endogennej jest prostą funkcją zaburzeń wydzielania określonych neuroprzekaźników. Dlatego chorują na nią także osoby wiodące pozornie szczęśliwe i uporządkowane życie, nie mające trosk materialnych, zdrowotnych czy uczuciowych. Zaburzenie emocjonalne u dzieci Jeśli chodzi o zaburzenia emocjonalne u dzieci, również można wspomnieć o depresji, zazwyczaj jednak rozwija się ona dopiero w okresie dojrzewania. Może mieć niecharakterystyczny obraz tj. U dzieci i nastolatków częstym objawem może być drażliwość lub skargi na dolegliwości bólowe. W okresie dziecięcym występuje jednak mnogość zaburzeń emocjonalnych bardziej typowych dla tego wieku. Pojawiają się one już w przedszkolu, tak jak na przykład lęk separacyjny. Dotknięte nim dziecko może odmawiać spania lub wychodzenia z domu bez rodziców, a wszelkie tego typu sytuacje przyprawiają je o bóle głowy, nudności, czy wymioty. U przedszkolaków bardzo często obserwuje się też jąkanie, które jest zaburzeniem w dużej mierze emocjonalnym, choć jego objawy widoczne są głównie w sferze lingwistycznej. Podobnie jest w przypadku mutyzmu. Okres przedszkolny , to także czas pojawiania się tików, a więc mimowolnych odruchów na tle nerwowym. W kategorii zaburzeń emocjonalnych postrzegane też często są moczenia nocne oraz zanieczyszczanie kałem łóżka, podłóg, czy mebli. Już w wieku przedszkolnym u dzieci występują też liczne reakcje emocjonalne, związane z traumatyzującymi sytuacjami w domu rodzinnym, takimi jak kłótnie rodziców, rozwód, alkoholizm etc. Leczenie zaburzeń emocjonalnych Jak leczyć zaburzenia emocjonalne? W większości przypadków leczenie jest długie, trudne i wymagające zaangażowania wielu środków. Wyróżnia się trzy podstawowe ścieżki postępowania. zależności od postaci zaburzeń emocjonalnych, w zastosowaniu są: ● leki przeciwdepresyjne, w tym między innymi inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, środki trój- i czteropierścieniowe oraz wiele innych, ● leki przeciwpsychotyczne, czyli tak zwane neuroleptyki, ● leki przeciwlękowe i uspokajające, w tym między innymi benzodiazepiny, ● beta-blokery, działające nie tylko w przypadku schorzeń układu naczyniowo-sercowego, ale też problemów emocjonalnych. Psychoterapia– zajęcia z psychologiem, zazwyczaj pracującym w nurcie poznawczo-behawioralnym, mające na celu odkrycie i przepracowanie źródeł zaburzeń, a także wyrobienie nowych wzorców reakcji. Psychoedukacja – przekazywanie wiedzy na temat zaburzeń i sposobów radzenia sobie z nimi, zarówno samemu pacjentowi, jak też członkom najbliższej rodziny, przyjaciołom, opiekunom. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! Specjalista chorób dzieci Opublikowano: 2019-09-12 Użytkownik: Mojej córce 2 tygodnie temu przydarzyło się coś takiego: byliśmy w kinie i zrobiło jej się słabo i gorąco, wyszłam z nią i po jakimś czasie powiedziała że miała dziwne uczucie jakby zapomniała oddychać i się tego wystraszyła. Od tego czasu zdarza się to jej raz dziennie nieraz wcale. Tłumaczę jej że nie ma czegoś takiego że można zapomnieć oddychać. W tym kinie mój partner miał kaszel taki duszący i córka przyznała się że trochę się tym zdenerwowała. Czy takie coś faktycznie może być na tle nerwowym, czy mam zrobić jakieś badania? Dodam że ja od wielu lat zmagam z nerwicą lękową, ale nie spodziewałam się że moją córkę tak szybko to dopadnie (jeżeli to jest to). Moja córka wszystkim się przejmuję i martwi, żeby wszyscy byli zdrowi itp. był czas jakieś pół roku temu że wpadała w straszne furie o byle i w związku z moim związkiem też była świadkiem kłótni i wiem że się tym bardzo przejmowała żebyśmy się nie kłócili. W związku z tym że jak twierdzi zapomina oddychać teraz mi się pyta że może jest chora i to jakaś choroba. Proszę o podpowiedź co robić czy udać się na badania czy do psychologa czy może jakieś leki wyciszające jej podać? Informacje dodatkowe: Na nic ostatnio nie chorowała. Jedynie co to jak miała rok lub 2 miała szmery na sercu i po badaniach wyszło że ma nie pamiętam jak się to fachowo nazywa ale mała dziurkę która z czasem sama się zasklepiła. Jest dzieckiem bardzo aktywnym sportowo. Lekarz: Szanowna Pani, aby móc u córki stwierdzić ewentualne zaburzenia lękowe, najpierw trzeba wykluczyć inne przyczyny zasłabnięcia. Choć w okresie dojrzewania ( a w takim okresie jest teraz Pani córka) dość często zdarza się, że dziewczynkom, zwłaszcza w dusznych i gorących pomieszczeniach, robi się słabo, to jednak trzeba to sprawdzić. Według mnie w Waszej poradni POZ warto byłoby wykonać ekg, jak również badania laboratoryjne, takie jak morfologię krwi, poziom glukozy, żelaza i hormonów tarczycy oraz poziom elektrolitów. Warto byłoby także regularnie przez okres dwóch tygodni mierzyć córce ciśnienie tętnicze i tętno. Jeśli wyniki badań będą prawidłowe, a pediatra w poradni po zbadaniu dziecka nie będzie miał wątpliwości co do stanu jego zdrowia, wtedy rzeczywiście będzie można myśleć o zaburzeniach lękowych i problemie psychologicznym. Dlatego też w takiej sytuacji na pewno będzie potrzebna pomoc psychologa lub psychiatry dziecięcego. Pozdrawiam serdecznie. Zadaj pytanie lekarzowi Są trzy rodzaje jąkania. To, które pojawia się między drugim a trzecim rokiem życia, kiedy dziecko uczy się mówić, jest niegroźne. Jąkanie spowodowane wadliwą budową strun głosowych można wyleczyć za pomocą ćwiczeń logopedycznych. Najpoważniejsze jest jąkanie, wynikające z choroby nerwicowej. Wymaga terapii psychologicznej, ale jest wyleczalne. Bardzo często małe dzieci szybciej myślą niż potrafią mówić, czyli ich aparat mowy nie nadąża za myślami. Takie jąkanie jest etapem rozwoju mowy w pierwszych latach życia. Jąkanie u dwulatka, czy nawet jąkanie u trzylatka najczęściej nie jest powodem do niepokoju: dziecko powtarza słowa, zacina się, robi przerwy w mówieniu. Zdarza się, że trzy lub cztery razy przerywa zdania, ponieważ nie potrafi dobrać właściwych słów. - Rodzice nie mogą w takich razach zwracać dziecku uwagi, wytykać jąkania czy mówić mu, że się jąka. Najlepiej traktować jąkanie u dziecka jakby go nie było. Wkrótce się okaże czy jest objawem nerwicy czy po prostu przejściowym etapem rozwoju – podkreśla Małgorzata Ługowska, logopeda z warszawskiego Terapeutycznego Ośrodka Dziennego dla Dzieci. Jąkanie u dzieci w wieku przedszkolnym: co robić Rodzice nie mogą okazywać zniecierpliwienia czy rozdrażnienia, nie mogą udawać, że słuchają, co mówi dziecko, a tak naprawdę zajmować się czym innym i jedynie przytakiwać „acha”. Dzieci wyczuwają taką nieszczerość. Kiedy dziecko do was mówi, poświęćcie mu całą uwagę, żeby nie denerwowało się, że go nie słuchacie. Niekorzystnie działać będzie również okazywanie dziecku, że rodzice są zmęczeni jego „przerywanym gadaniem”. To tylko pogłębi frustrację dziecka, które przecież czuje, że ma kłopot z płynnym wysławianiem się. Uwaga! Nie poprawiajcie mowy dwuipółletniego dziecka oraz nie wymuszajcie na nim poprawnego mówienia. Lepiej odkryć, co jest przyczyną napięcia malucha i tego unikać. Jąkanie u dzieci: przyczyny Badania psychologów amerykańskich potwierdzają, że dzieci między drugim a trzecim rokiem życia często się jąkają, częściej dotyczy to chłopców niż dziewczynek. Zdarza się, że dziecko zaczyna się jąkać, gdy rodzice, na siłę starają przestawić je z leworęczności na praworęczność. Ta część mózgu, która jest odpowiedzialna za mowę, jest ściśle powiązana z ośrodkiem kontrolującym rękę, którą dziecko się posługuje. Tak więc zmuszanie leworęcznego dziecka do posługiwania się przede wszystkim prawą ręką, zakłóca pracę części mózgu odpowiedzialnej za mówienie. Badania pokazują też, że dziewięcioro na dziesięcioro dzieci, które zaczynają jąkać się między drugim a trzecim rokiem życia, wyrasta z tego po kilku miesiącach, po prostu zaczyna lepiej i płynniej mówić. Jąkanie u dzieci: terapia - Logopeda powinien włączyć się do pomocy jąkającemu się dziecku, gdy lekarz stwierdzi złą budowę strun głosowych – uważa logopeda Małgorzata Ługowska. – Są ćwiczenia rozluźniające napięcie strun głosowych, które mija w dość szybkim czasie – dodaje. Logopedzi pomagają także dzieciom, które przyzwyczaiły się do jąkania, a więc mają tak zwane jąkanie nawykowe. – Zdarza się, gdy któreś z rodziców albo ktoś bliski, kto przebywa z dzieckiem, jąka się – twierdzi Ługowska. – Wtedy dziecko naśladuje ten sposób mówienia i mówi na przykład „aaauto”. I tu też jest miejsce na pracę z logopedą, który ćwiczy z dzieckiem płynne mówienie i pomaga pozbyć się nawykowego jąkania – wyjaśnia Ługowska. Najdłużej leczy się jąkanie na tle nerwowym. - W tym przypadku konieczna jest psychoterapia – uważa Małgorzata Ługowska, logopeda z warszawskiego Terapeutycznego Ośrodka Dziennego dla Dzieci. – To zaburzenie swobodnego wypowiadania ma przyczynę w długotrwałych lękach dziecięcych. Dojście do przyczyny nerwicy, która powoduje jąkanie, czasami trwa długo, ale jąkanie jest wyleczalne – dodaje Małgorzata Ługowska. Tak zwany długotrwały lęk dotyczy sytuacji trwających miesiącami, z którymi dzieci sobie nie radzą. Na przykład dziecko boi się psa sąsiadki szczekającego co wieczór albo nie umie sobie wytłumaczyć, dlaczego rodzice ciągle się kłócą i tata raz odchodzi, raz wraca. Dziecko traci poczucie bezpieczeństwa, zaczyna żyć w ciągłym W takich przypadkach niepotrzebny jest logopeda, bo on jedynie może pomóc objawowo, czyli tak jakby ktoś podał lek przeciwgorączkowy dziecku z zapaleniem płuc – wyjaśnia Małgorzata Ługowska. Pomóc może psychoterapia, ale czasu jej trwania nie da się określić, ponieważ są to terapie indywidualne, dostosowane do konkretnego dziecka i jego historii. Zależy od tego czy dziecko nie radzi sobie z lękami, z codziennymi sytuacjami stresowymi czy jest bite lub molestowane.

jąkanie u dzieci na tle nerwowym